Εάν υπάρχει κάτι που ενώνει το παρελθόν με το παρόν σου, είσαι εσύ. Τα λάθη σου, τα σωστά σου, αυτά που κουβάλησες, αυτά που άφησες, αυτά που σε πόνεσαν, αυτά που σ’ έκαναν να ξεχαστείς. Είναι οι στιγμές σου, οι ώρες σου, το πεπρωμένο που έπρεπε να χορέψεις μαζί του και η αδιόρατη κλεψύδρα του…
Πάσχα για μένα σημαίνει χωριό. Σημαίνει μυρωδιά στο χέρι της γιαγιάς. Από τη ζύμη. Από το τσουρέκι που μόλις βγήκε από το φούρνο. Σημαίνει εκκλησία. Στέκεσαι ακίνητος και σκέφτεσαι πόσο ενάρετος ή μη μπορεί να είσαι. Σημαίνει να τσουγκρίζεις τ’ αβγά και να καλωσορίζεις το γιορτινό κλίμα. Σημαίνει να κρατάς τη λαμπάδα και να νομίζεις…
Γονείς είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ξημεροβραδιάζονται πάνω απο το μωρό να δούνε αν κοιμάται καλά. Αν ανασαίνει καλά. Που πετάγονται με το πρώτο κλάμα, από το κρεβάτι. Που ταίζουν το παιδί τους λέγοντάς του, ιστορίες. Που τους μαθαίνουν γράμματα. Ορθογραφία και γραμματική. Που αν δεν καταλαβαίνουν κάτι τα παιδιά, το επαναλαμβάνουν και επιμένουν. Για…
Παρατηρώ ανθρώπους να στεγάζονται στην ασφάλεια. Να τρέφονται από τη μετριότητα. Να ξεδιψούν στο σίγουρο. Στο δεδομένο. Να πλαγιάζουν δίπλα στο αδιάφορο. Να κοιμούνται χωρίς όνειρα και να ξυπνούν χωρίς επιθυμία… Παρατηρώ πως η ζωή χαραμίζεται! Ξεθωριάζουν οι στιγμές και σιγοσβήνει η ευτυχία. Παρατηρώ αυτό που φοβάστε να παραδεχτείτε… Δεν τολμήσατε ν’ αρπάξετε τις ευκαιρίες…
Έχει κάτι αυτός ο Σεπτέμβρης. Κάτι μαγικό. Είναι η αισιοδοξία της καινούργιας αρχής. Οι περισσότεροι από εμάς, ξεκινάμε τη χρονιά το Σεπτέμβρη. Κάνουμε όνειρα γι’ αυτά που θέλουμε πολύ. Σχεδιάζουμε ταξίδια, οργανώνουμε τη ζωή μας και φυτεύουμε τους καλύτερους σπόρους στο χώμα της καρδιάς μας. Και νιώθουμε μαθητές. Ποτέ δεν σταματήσαμε να είμαστε μαθητές. Τι…
Σ ‘ είδα ξανά. Μετά από χρόνια. Κάπου τυχαία. Δεν θυμάμαι αν ήταν δρόμος. Δεν θυμάμαι αν ήταν μέρα ή νύχτα. Σκέφτηκα να σε χαιρετήσω… όμως κόμπιασα… Άλλοι άνθρωποι πλέον. Άλλες συνθήκες. Άλλες ανάγκες. Άλλες προτεραιότητες. ‘Αλλα συναισθήματα. Κι ένα γιατί μέσα μας που άντεξε στο χρόνο απλά για να διαιωνίζει την απόσταση που φτιάξαμε…
Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα προ ημερών. Ο κύριος Τούβε; Ο ίδιος απάντησα εγώ νωχελικά, ενώ πρόλαβα να ρωτήσω ποιος είναι. Είμαι η υπεύθυνη του περιοδικού, Σχεδία. Ξέρετε το περιοδικό και τι πρεσβεύουμε; Αν ξέρω λέει; … απάντησα εγώ και ο χρόνος σταμάτησε αφού βυθίστηκα στις σκέψεις μου… Περιοδικό Σχεδία. Άνθρωποι που έχασαν υγεία, σπίτια, όνειρα και…
Διαπιστώνω πως όσο μεγαλώνω, γίνομαι συγκεκριμένος. Δεν θέλω τους μίζερους. Δεν θέλω τους ανόητους που περιφέρονται μόνο γύρω από τον δικό τους κεντρικό άξονα. Δεν θέλω τους αδιάφορους που με φιλάνε σταυρωτά για να βγούνε από την υποχρέωση. Δεν θέλω τους τυπικούς που ό,τι κάνουν το κάνουν επειδή έτσι είναι το σωστό. Δεν θέλω τους…
Ξέρεις..εκείνα τα πρωινά που περνάγαμε παρέα στο μπαλκόνι με θέα τη μυρωδιά της άνοιξης και των ήχο των πουλιών έχουν ξεθωριάσει. Εκείνη η κουβέρτα, η λεπτή, που σκέπαζε το κρύο κορμί μας για να μη χάσουμε εκείνη τη θέα, δεν έφτανε και για τους δύο. Ή μάλλον έφτανε, όμως δεν αρκεί πολλές φορές μία κουβέρτα…
Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι γιατί, τόση κακία. Γιατί τόσο μένος, γι’ ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Ούτε τι κάνουν. Ούτε τι αντιπροσωπεύουν. Ούτε τι ενστερνίζονται.. Στην τελική δεν μας αφορά. Δεν θα έπρεπε να μας αφορά το τι ασπάζεται ο καθένας. Είναι τα πιστεύω του. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι, των δικαιωμάτων του. Κι αφού δεν ανήκει στην…
