Παρατηρώ ανθρώπους να στεγάζονται στην ασφάλεια.
Να τρέφονται από τη μετριότητα.
Να ξεδιψούν στο σίγουρο.
Στο δεδομένο.
Να πλαγιάζουν δίπλα στο αδιάφορο.
Να κοιμούνται χωρίς όνειρα και να ξυπνούν χωρίς επιθυμία…
Παρατηρώ πως η ζωή χαραμίζεται!
Ξεθωριάζουν οι στιγμές και σιγοσβήνει η ευτυχία.
Παρατηρώ αυτό που φοβάστε να παραδεχτείτε…
Δεν τολμήσατε ν’ αρπάξετε τις ευκαιρίες σας, σωστά;
Δεν κάνατε το βήμα, εκείνο το θαρραλέο.
Εκείνο το μικρό βήμα που θα σας έδινε έναν άλλο κόσμο.
Είναι δύσκολες οι κακουχίες το γνωρίζω.
Δυσκολότερο πράγμα όμως από το να παραδεχτείς ότι απέτυχες να ζήσεις όπως ήθελες..δεν υπάρχει..
Δεν υπάρχει και εσύ το νιώθεις μέσα σου.
Δεν σου λέω κάτι που δε γνωρίζεις.
Σου λέω κάτι που φοβάσαι να ξεστομίσεις..

Έμαθες να κοιτάς την ευτυχία από απόσταση, σωστά;