Έχει κάτι αυτός ο Σεπτέμβρης.

Κάτι μαγικό.

Είναι η αισιοδοξία της καινούργιας αρχής.

Οι περισσότεροι από εμάς, ξεκινάμε τη χρονιά το Σεπτέμβρη.

Κάνουμε όνειρα γι’ αυτά που θέλουμε πολύ.

Σχεδιάζουμε ταξίδια, οργανώνουμε τη ζωή μας και φυτεύουμε τους καλύτερους σπόρους στο χώμα της καρδιάς μας.

Και νιώθουμε μαθητές.

Ποτέ δεν σταματήσαμε να είμαστε μαθητές.

Τι κι αν μεγαλώσαμε και δεν κουβαλάμε στην πλάτη μας τη σχολική τσάντα;

Πάλι μαθητές είμαστε. Αφού το δικό μας σχολείο είναι η ζωή και έχουμε κατανοήσει ότι πάντα κάτι καινούργιο θα μας κάνει να καθήσουμε στο θρανίο της. Όταν γράφω για θρανίο θυμάμαι στο πρώτο μου βιβλίο που είχα γράψει κάτι σχετικό για το θρανίο της ζωής (με το οποίο θα κλείσω αυτό το άρθρο) και ότι όλα θα τα συναντήσουμε σε αυτό, αν είναι γραφτό μας. Αν το σκεφτεί κανείς, έτσι είναι.

Είναι μαγικό να νιώθεις αυτό το καρδιοχτύπι που σε πιάνει την Κυριακή το βράδυ. Σκέφτεσαι ότι ξημερώνει η Δευτέρα και ότι το κουδούνι θα χτυπήσει πάλι το πρωί. Αυτό το κουδούνι είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί στον καθένα μας αφού είναι το πρώτο σήμα που μας αφυπνίζει. Μας έχει διδάξει πολλά αυτό το κουδούνι. Ποιος δεν θυμάται το άγχος του να μην αργήσεις στην τάξη;  Εμένα η δική μου τάξη είναι η καθημερινότητα που παλεύω για να μην αργήσω στα θέλω και στις ανάγκες μου. Πασχίζω κάθε πρωί να φτάσω στη ώρα μου γιατί έχω να μάθω πολλά και να μοιραστώ περισσότερα. Αγχώνομαι γιατί είναι τόσο όμορφο να ζεις ως μαθητής ακόμα κι αν έχουν γκριζάρει τα μαλλιά σου και η όψη σου δεν δείχνει τόσο λαμπερή. Αφουγκράζομαι το κάθετι όμως και δείχνω πιο ορεξάτος για μάθηση από ποτέ. Είναι που κάθομαι τέτοια βράδια στον καναπέ μου και αναπολώ. Θυμάμαι ότι έχω τόσους πολλούς λόγους να σηκωθώ και να παλέψω.

Να παλέψω ώστε να μη χαθεί αυτό το μαγικό που μου δίνει αυτό το κάτι.

Αυτό το μαγικό τζίνι που έλεγε και ο Σοφός Παππούς Φράντσε εξηγώντας στο μικρό Ροντρίγκο τι είναι ο έρωτας αφού έρωτας είναι οτιδήποτε φυτρώνει στην καρδιά μας και μας κάνει να νιώθουμε μαθητές…

‘’Ρε στον έρωτα, δεν υπάρχει λογική.

Δεν υπάρχει εγώ.

Δεν υπάρχω εγώ.

Υπάρχεις εσύ, εσύ και μόνο εσύ.

Βγαίνουν οι λέξεις με δυσκολία;

Φίλε αυτό δεν είναι έρωτας, είναι προσπάθεια.

Στον έρωτα όλα βγαίνουν, όλα δείχνουν από το πρώτο βλέμμα.

Ένα χαμόγελο και κοκκινίζει η γη, σαν ηφαίστειο που είναι

έτοιμο να εκραγεί.

Ένα άγγιγμα και ανοίγει μία ρωγμή στην καρδιά… τα συναισθήματα

μπαίνουν ένα-ένα.Δεν υπάρχει ρε στο έρωτα, γιατί;

Γιατί έτσι.

Γιατί είναι έρωτας και κάνει ό,τι γουστάρει.

Τι εννοείς ότι έχεις απορίες;

Άρχισε να το συνηθίζεις Ροντρίγκο.

Ο έρωτας όλο απορίες δημιουργεί και ανάθεμα αν λύνονται.

Δεν σε νοιάζει στην τελική.

Το μόνο που σε νοιάζει είναι να δεις τα μούτρα της.

Να μυρίσεις το άρωμα στο λαιμό της,

να την σφίξεις στην αγκαλιά σου και να λυτρωθείς.

Κατάλαβες γιατί μου ήρθες αδιάβαστος σήμερα;

Ήρθες να μου πεις τι είναι ο έρωτας.

Ρε άμα μπορούσε να εξηγηθεί τι ουσία θα είχε;

Θα ήταν μία θεωρία, σαν αυτή που μου πούλησες σήμερα.

Ρε ο έρωτας, ζει και βασιλεύει με πράξεις.

Χώνεψέ το.

Και μην ψάξεις μετά το μάθημα για το άλλο σου μισό, γιατί θα

βρεθείτε στο ίδιο θρανίο όταν το θέλει η ζωή.

Κατάλαβες;

Τέλος μαθήματος.’’