Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι γιατί, τόση κακία.

Γιατί τόσο μένος, γι’ ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Ούτε τι κάνουν. Ούτε τι αντιπροσωπεύουν. Ούτε τι ενστερνίζονται..

Στην τελική δεν μας αφορά. Δεν θα έπρεπε να μας αφορά το τι ασπάζεται ο καθένας. Είναι τα πιστεύω του. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι, των δικαιωμάτων του. Κι αφού δεν ανήκει στην κατηγορία των ‘ εγώ ‘ μας, ας τον προσπεράσουμε. Ας τον αφήσουμε να εξελιχθεί στην ίδια κοινωνία που θέλουμε να εξελιχτούμε και εμείς.

Όχι όμως και να τον βλάψουμε. Να εξφενδονίσουμε το λάθος τρόπο μας και πάλι. Μα τι μας έχει πιάσει; Δηλαδή αν δεν έχουμε ίδιες απόψεις, ίδιες βλέψεις, ίδια ερεθίσματα σημαίνει κάτι;

Σημαίνει κάτι να τολμάς ν’ αποδεχτείς τον άλλο έτσι όπως είναι; Έτσι όπως γεννήθηκε να είναι ο εαυτός του, αυτό ν΄ αγκαλιάζεις. Γιατί αυτός είναι μονάχα ο τρόπος για να βγεις στο σανίδι που λέγεται λευτεριά.

Λευτεριά από τις προκαταλήψεις σου. Από τις διδαγμένες αντιλήψεις από ακόμα κουβαλάς. Από το σχολείο. Το σπίτι. Τους φίλους. Ό, τι ακούμε, συζητάμε, μαθαίνουμε από τον κύκλο μας και το περιβάλλον που πλαισιώνει τις ζωές μας, δεν είναι απαραίτητα και το σωστό.

Δεν υπάρχει σωστό. Υπάρχει η οπτική γωνία του καθενός και αυτό πρέπει να το σεβαστούμε όλοι. Να διαφωνούμε μπορούμε. Να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε, μπορούμε.

Να πληγώνουμε ο ένας τον άλλο όμως, δεν μπορούμε άλλο. Δεν πάει άλλο έτσι.

Μαραζώνουμε προσωπικά και βυθίζουμε την κοινωνία μας σε μία θλίψη, ποτισμένη από μίσος και κακία.

Δεν αλλάζει ο κόσμος με ξόρκια και μαγικά. Από σένα και μένα αλλάζει.

Από σένα και από μένα γαμώτο..