Διαπιστώνω πως όσο μεγαλώνω, γίνομαι συγκεκριμένος.

Δεν θέλω τους μίζερους. Δεν θέλω τους ανόητους που περιφέρονται μόνο γύρω από τον δικό τους κεντρικό άξονα. Δεν θέλω τους αδιάφορους που με φιλάνε σταυρωτά για να βγούνε από την υποχρέωση. Δεν θέλω τους τυπικούς που ό,τι κάνουν το κάνουν επειδή έτσι είναι το σωστό. Δεν θέλω τους αλαζόνες, τους παράφρονες και τους γεμάτους έπαρση κενούς σε μυαλό και πνεύμα.

Θέλω εκείνους τους τρελούς, που ταξιδεύουν, αγαπάνε, βάζουν ψυχή στην καθημερινότητα. Θέλω αυτούς που η αλήθεια τους ταιριάζει πολύ με τη δική μου τούτη εδώ την εποχή.

Θέλω τους όμοιους. Τους γεμάτους από ουσία. Έχουν αλλάξει οι αλήθειες μου και κάποιους που τους πίστευα για καρδιακούς φίλους, δεν είναι πια. Όχι γιατί μου έκαναν κάτι ή τους έκανα εγώ. Απλά γιατί εκείνοι, τη ζωή τη βλέπουν από το τζάμι και εγώ περνάω από κάτω την ώρα που κοιτούν. Δεν είναι ντροπή ν’ αφήνεις πίσω ανθρώπους που δεν σου ταιριάζουν άλλο. Ντροπή είναι να μην εξελλίσεσαι και να μην προχωράς. Ντροπή είναι να μη γίνεσαι συγκεκριμένος με τόσες επιλογές τριγύρω. Γιατί το συγκεκριμένο μυρίζει ευτυχία και δεν έχει βαρίδια να κουβαλά..

Έχουν αλλάξει οι αλήθειες μου, που κάποτε τις νόμιζα για νόμο..

Καταλαβαίνεις;