Σ ‘ είδα ξανά.

Μετά από χρόνια.

Κάπου τυχαία.

Δεν θυμάμαι αν ήταν δρόμος.

Δεν θυμάμαι αν ήταν μέρα ή νύχτα.

Σκέφτηκα να σε χαιρετήσω… όμως κόμπιασα…

Άλλοι άνθρωποι πλέον.

Άλλες συνθήκες.

Άλλες ανάγκες.

Άλλες προτεραιότητες.

‘Αλλα συναισθήματα.

Κι ένα γιατί μέσα μας που άντεξε στο χρόνο απλά για να διαιωνίζει την απόσταση που φτιάξαμε μόνοι μας.

Μία απόσταση που στο τέλος της δε μύριζε ευτυχία.

Δε μύριζε αγάπη.

Γιατί η αγάπη πάντα στο τέλος  πρέπει να νικά… και όχι να συναντιέται τυχαία κάπου στο δρόμο…

Δεν θυμάμαι αν ήταν μέρα ή νύχτα.. θυμάμαι μόνο ότι έγινε ασπρόμαυρη η εικόνα που είχα για μας… και την είχα ζωγραφίσει με όλα τα χρώματα του κόσμου…