Τι εννοούμε με την έκφραση ‘ο κύβος ερρίφθη’;

Ας ξεδιπλώσουμε το κουβάρι της Αριάδνης….

Όσο μεγαλώνω, συνειδητοποιώ ότι η λέξη επιλογή έχει βαρύνουσα σημασία.
Η λέξη επιλογή, κρύβει μέσα της μία άλλη έντονη περπατησιά μας. Τη λέξη ευθύνη…

Άρα επιλέγω όχι μόνο τι θα κάνω ή τι δεν θα κάνω…όχι μόνο τι θα πω ή τι δε θα πω…

Επιλέγω την ευθύνη μου…τις συνέπειες μου…τον δρόμο μου.

Σε αυτό το δρόμο ίσως να διανύσεις έρημη πόλη. Ίσως να κολυμπήσεις σε άγρια κύματα.
Μη ξεχαστείς στην πορεία και τα βάλεις με την τύχη, τις μοίρες και το έρεβος που δεν βρίσκεις το φως… Εσύ τα όρισες όλ’ αυτά…

Έχεις το θάρρος να το παραδεχτείς;
Έχεις το θάρρος να επωμιστείς όλο αυτό τον κικεώνα;

Αν έχεις αυτό το θάρρος τότε έχεις αναλάβει πλήρως τις ευθύνες που σου αναλογούν από εκείνη τη ρημάδα απόφαση που σα περίτεχνο τέχνασμα σε ξεμυάλισε να την πάρεις…

Δεν έχει σημασία να λέμε καταλαβαίνω.
Δεν έχει σημασία να σκέφτομαι ότι καταλαβαίνω.
Δεν έχει σημασία αν όντως έχει σημασία που τα θαλάσσωσα.
Σημασία έχει να προχωράμε γνωρίζοντας ότι εμείς ορίσαμε την γραμμή μας και θέσαμε τα όρια μας.

Ο Οκτάβιο Πας έλεγε ότι η ελευθερία του να επιλέγω…. δεν είναι πολιτική ιδέα, ούτε φιλοσοφική σκέψη… ουτε καν ένα κοινωνικό κίνημα…
Είναι μία μαγική στιγμή ανάμεσα σε δύο μονοσύλλαβες λέξεις…
Ένα ναι και ένα όχι…
Ο Αριστοτέλης έλεγε όταν όταν έχω μία πέτρα, έχω δύο επιλογές.
Να την κρατήσω ή να την πετάξω.
Αν την πετάξω όμως, τότε δεν θα μου έχει μείνει καμία…

Πριν πετάξεις την πέτρα και πεις ο κύβος ερρίφθη… αναλογίσου όλα τα παραπάνω και τις συνέπειες που ακολουθούν…
Δυστυχώς το νερό δεν κυλάει προς τα πίσω ούτε ο ασκός του Αιόλου ξαναμαζεύει τον άνεμο…

Aν ρίξεις τον κύβο ακολουθεί ένα ντόμινο εξελίξεων…
Όλ’ αυτά από ένα ναι ή ένα όχι…
Είμαστε άνθρωποι νοήμονες και όχι νευρωσικοί…
Νευρωσικός χαρακτηρίζεται κάποιος που σκέφτεται συνεχώς τι θα έπρεπε να είχε συμβεί, πέρα από αυτό που του συμβαίνει.
Αυτό που συμβαίνει, αυτό συμβαίνει… και είναι ώρα να το παραδεχτείς…