Πόσες φορές είπα δε θα το κάνω;
Πόσες στιγμές έκανα πίσω, ενώ είπα θα προχωρήσω;

Αναλύοντας εμένα.
Αποδομώντας τη ζωή μου.
Νόμιζα πως ζούσα.
Νόμιζα πως είχα αντοχή στο χρόνο για να τολμήσω αύριο, μεθαύριο…ποιος ξέρει…
Παντώς εγώ, δεν ήξερα, γιατί όλο με την αναβολή έκανα παρέα. Έχτιζα τις σχέσεις, ζωγράφιζα τις εικόνες και χαρακτήριζα συμπεριφορές μέσα από την ασφάλεια μου.
Αποδομώντας τη ζωή μου έφτασα να κατέχω δύο υλικά… το λίγο μου..και το δισταγμό για ζωή…
Κάπου διάβασα ότι ο δισταγμός είναι το φιλί του θανάτου…κι εγώ εδώ και καιρό αν και πεθαμένος είχα την ψευδαίσθηση πως ζω…
Τι ειρωνία να μην μπορείς να ζήσεις ενώ γεννήθηκες γι’ αυτό…