Ζούμε μία πρωτόγνωρη τρέλα.

Μια σκοτεινή καθημερινότητα που το φως της…λείπει…

Βαδίζουμε στο άγνωστο χωρίς βάρκα και χωρίς κουπί.

Βαδίζουμε στο ατέρμονο χωρίς ανάσα λες και το μακροβούτι δε δείχνει την επιφάνεια του νερού…

Όλα μοιάζουν σαν ένα δέντρο που χάνει τα φύλλα του.

Ένα-ένα το εγκαταλείπουν.

Φύλλο νούμερο 1

Απομόνωση.

Την αντέξαμε…

Φύλλο νούμερο 2

Οικονομική εξαθλίωση.

Την καταπίνουμε….

Φύλλο νούμερο 3

Απομάκρυνση.

Από αγκαλιές, οικειότητες, στενές επαφές.

Το δεχτήκαμε…

Φύλλο νούμερο 4

Ψυχολογία.

Την χάσαμε. Κάθε μέρα δεν έχουμε ένα λόγο να δώσουμε στην ψυχή μας.

Φύλλο νούμερο 5

Χάσαμε το σκοπό μας.

Αφού ό,τι προγραμματίσαμε, σχεδιάσαμε, ονειρευτήκαμε, ερωτευτήκαμε… ανατράπηκε.

Φύλλο νούμερο 6.

Άδειασε το σθένος μας.

Δεν έχουμε δυνάμεις να παλέψουμε. Δεν βρίσκουμε κουράγιο λες και στέρεψε η πηγή μας.

Φύλλο νούμερο 7

Μας κυρίευσε το άγχος.

Ολα όσα χτίσαμε. Για όλα όσα μοχθήσαμε, αποκτήσαμε και προσπαθήσαμε κοντεύουν να διαλυθούν σα την άμμο…

Φύλλο νούμερο 8

Δεν βλέπουμε φως.

Κι αυτό μας αγριεύει, μας πονά και μας πτοεί…

Φύλλο νούμερο 9

Ήρθε ο Σεπτέμβρης. Δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο Σεπτέμβρη αφού τα φύλλα δεν είχαν χρώμα.

Μοιάζω σαν ένα δέντρο που είμαι έρμαιο της διάθεσης του ιού.

Κι ασφυκτιώ…

Αλήθεια ασφυκτιώ…

Χαράζεται πάνω μου ένα σημάδι ανεξίτηλο και στο μυαλό μου έχω μία σκέψη όταν ξυπνώ:

“Πόσο ακόμα χωρίς ζωή θα ζούμε;…”