Μπαμπά…

Σου γράφω από ανάγκη.
Σε πλάθω στο μυαλό μου και σε ζωγραφίζω λες και κάθεσαι απέναντι μου.
Αυτή τη στιγμή.
Άκουσε όλ’ αυτά που έχω να σου πω.

Και μη με διακόψεις, γιατί στο μυαλό και στη καρδιά μου έχουν γίνεις πολλές αντανακλάσεις.
Ξέρεις γιατί πράγμα μιλάω;
Για όλα εκείνα τα λόγια που δεν σου είπα και για όλες εκείνες τις συμπεριφορές που δεν ξεστόμισα κι έμειναν μέσα μου…
Αυτό είναι αντανάκλαση…ότι γύρισαν όλα σε μένα ενώ προοριζόντουσαν για σένα…
Και τώρα ήρθε η ώρα να τα μάθεις…
Μπαμπά… δε σου είπα ποτε πως σ’αγαπώ πολύ.. γιατί μ έμαθες να είμαι αντράκι..και τ’ αντράκια δείχνουν σκληρό εαυτό και δεν κλαίνε…
Κι όμως έκανες λάθος μπαμπα…
Είμαι εδώ απέναντι σου και κλαίω.
Κλαίω για όλα εκείνα τα σ’ αγαπώ που το αντράκι κράτησε μέσα του.
Θυμάσαι ότι μου έμαθες να συναρμολογώ τα ξύλα στο επιπλοποιείο;
Θυμάσαι ότι με ρωτούσες που ήταν το μολύβι και σχεδόν πάντα το είχες στο αυτί σου;
Θυμάσαι που όταν έχασες την αδερφή σου όταν ήταν μικρή, που έκλαιγες μπροστά μου και μου είπες να προσέχω τ’ αδερφια μου;
Θυμάσαι που όταν έμπαινες στο σπίτι, έτρεχα να σ’ αγκαλιάσω;
Θυμάσαι που μου χάρισες εκείνο το αποξηραμένο ρόδι που στο έδωσε η προγιαγιά σου για να το προσέχω;
Θυμάσαι που μου πήρες εκείνο το ρολόι για τα γενέθλιά μου κι έγινε το αγαπημένο μου;
Κι αν δε θυμάσαι μπαμπά… δεν πειράζει… θυμάμαι εγώ…και για καθετί που θυμάμαι…σ’ αγαπώ…
Γιατί δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που έγινα σήμερα αν εσύ δεν ήσουν ο άνθρωπος που ήσουνα τότε…
Θα σου πω και κάτι τελευταίο μπαμπά…
Είσαι για μένα ο ήρωας μου, ο καλύτερος φίλος μου κι ο άνθρωπός μου…κι ας μην τα αξιοποιήσαμε όλα αυτά στο έπακρο μπαμπά… δεν πειράζει…φτάνει που ήσουν ο μπαμπάς μου…
Μην κλαις μπαμπά..
Μην κλαις…
Οι άντρες δεν κλαίνε μπαμπα…
Εσύ μου το έμαθες αυτό…