Διαβάζοντας ένα βιβλίο, μπορεί να γοητευτείς ή ν’ απογοητευτείς.

Μπορεί να το ζήσεις ή να το αγνοήσεις.

Μπορεί να το νιώσεις και να το βιώσεις ή να σε βρει παγερά αδιάφορο και να το παρατήσεις.

Η ουσία είναι ότι το μονοπάτι κάθε διαδρομής, χτίζεται από τη φάση που βρισκόμαστε, την ψυχολογική διάθεση, τα θέλω μας, τις επιρροές μας και τις όποιες αρνήσεις μας. Οι προσωπικές μας σκέψεις για κάθε τι άγνωστο προς εμάς, παίζουν επίσης καθοριστικό ρόλο στο να μην γνωρίσουμε την ενσυναίσθηση του ανθρώπου που συλλαμβάνει το έργο που διαβάζουμε.

Δεν θα έκανα ποτέ κάτι με το ζόρι. Δεν θα στο ζητούσα ποτέ. Όμως αν ανοίξεις ένα βιβλίο, φρόντισε να το τελειώσεις. Για την ιδέα της ολοκληρωμένης άποψης ή για τον ερχομό μιας πιο τεκμηριωμένης αντίληψης για το περιεχόμενό του.

Μην ξεχνάς ότι η λύπη και η χαρά είναι δεμένες στον ίδιο άνθρωπο. Μην ξεχνάς ότι το διαφορετικό με το όμοιο έχουν την ίδια απαρχή. Τις λέξεις. Και οι λέξεις κάνουν τη διαφορά στα βιβλία. Δεν μιλάω για τις βαρύγδουπες και τις βαρυσήμαντες. Μιλάω για εκείνες τις λέξεις-κλειδιά που θα σε παρασύρουν να γυρίσεις στην επόμενη σελίδα και μετά λίγο πιο κάτω και λίγο παραπέρα.

Οι λέξεις είναι η ώθηση που δίνει ο Συγγραφέας στον αναγνώστη, να περπατήσει στον κόσμο του. Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στους παρατηρητές και τους καλλιτέχνες.

Λένε ότι ο καλλιτέχνης δεν περπατάει στο κόσμο, αλλά ότι ο κόσμος περπατάει στον καλλιτέχνη.

Δύσκολη διαδρομή για τον καλλιτέχνη λοιπόν, αν θέλει να χτίζει τις δομές του με κατεύθυνση την επιτυχία. Όμως η επιτυχία στηρίζει τη βάση της στην αποτυχία. Γιατί και η αποτυχία του να γράψεις ένα καλό βιβλίο, είναι επιτυχία γιατί ξέρεις τι δεν θα κάνεις την άλλη φορά..