ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΤΟΤΟΠΟ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΑ ΟΡΙΑ , 4/9/2014
http://sinexeiastaoria31.blogspot.gr/2014/09/blog-post_73.html?m=1
Που πηγαίνετε κύριε;Με ρώτησε.
Οπουδήποτε.Σας παρακαλώ, απλά βγάλτε μου ένα εισιτήριο να βρω τον δρόμο μου.
Τον όποιο δρόμο μου.Μακρινό ή κοντινό δεν έχει σημασία.Αρκεί να τον βρω γιατί τώρα, δεν έχει τόπο, δεν έχει χώρα, δεν έχει προορισμό, δεν έχει καν πατρίδα η πληγωμένη μου καρδιά.
– Λυπάμαι που το ακούω κύριε.Το εισιτήριο σας.
Το κοίταξα.Κοντοστάθηκα.Πήρα μία βαθειά ανάσα και ξεκίνησα το ταξίδι μου.Όπου βγει.Όπως βγει.Σημασία τώρα δεν έχει που θα πάω.Σημασία έχει να θέλουν, να μείνω.
~~~
Όποια θέση και αν κατέχεις στην κοινωνία, τα όνειρα δεν διαφέρουν.
Όποιο πλούτο και αν κατέχεις στην τσέπη, η ζωή είναι μία.
Το θέμα είναι να σέβεσαι,
να μοιράζεις και να διαιωνίζεις την ανθρωπιά του είδους σου.
Γιατί άνθρωπος λέγεσαι,
μα πολλές φορές δεν έγινες άνθρωπος με πράξεις!
Άφησε χώρο και χρόνο για τους γύρω σου.
Άφησε χαρές και για τους άλλους.
Τον μικρόκοσμο, κανείς δεν τον αγάπησε.
Την οχλαγωγία όμως, πάντα όλοι μαζί θα την χορεύουμε.
Σκέψου το..
~~~
Στοίβαξα όλα μου τα όχι,
τις αρνήσεις και τα μη αληθοφανή, σ’ένα δάκρυ.
Κύλησαν όλες οι στιγμές και ο κρότος ακούστηκε παντού.
Από το δέρμα που ανατρίχιασε,
μέχρι το μικρό κομμάτι αγάπης και αντοχής, που είχε μείνει μέσα μου, μήπως και σωθείς..
Με την πρώτη ευκαιρία όλες οι άκαμπτες προσπάθειες του δικού σου έρωτα, καταλήξαν στο πάτωμα, υγρές και ξεχασμένες.
Έτσι σε απέβαλλαν τα όνειρά μου.
~~~
Να σε κεράσω ένα κρασί;
Γουλιά – γουλιά θα μιλήσουμε για όνειρα, για το πως θέλουμε να χτίσουμε την αγάπη μας και για το πως θα σαλπάρουμε σ´ έναν έρωτα μακριά από τα ίδια και ίδια..
Γουλιά-γουλιά όμως έτσι;
Γιατί κουράστηκα να μεθώ από ψεύτικες αγάπες και να πνίγομαι από καράβια που δεν αντέχουν τις φουρτούνες..
~~~
Γέμισαν τα μάτια μου.
Όχι καημό.
Όχι λύπη.
Οδυρμό δεν το λές,
το αποκαλείς ομως χείμαρρο.
Το αποκαλείς φωτιά που καίει τα σωθικά και τρομάζει στο πέρας του, γιατί αποδυναμώνει και τους πιο ισχυρούς.
Πόνο δεν το λες.Τα δάκρυα δεν έχουν σφυγμό.Αυτό όμως έχει και χτυπάει τις καρδιές.Μία τις ανασταίνει και μία τις πεθαίνει!
Γέμισαν τα μάτια μου..
Από αγάπη που δεν αγαπήθηκε.
Από κομμάτια ασύνδετα γεμάτα σ ‘ αγαπώ που έπρεπε να τα φοράμε για καληνυχτα, μέχρι να τα νιώσει το πετσί μας και να γίνουμε ένα.
Να γίνουμε ένα ανόητε/η..
Τώρα είμαστε δύο και όπως βλέπεις κυλάμε παράλληλα..
~~~
Με κοίταξες και έδιωξε η ανάσα μας, την μοναξιά μας..
Άδειασα όλες τις αμαρτίες που είχα κάνει με άλλες σάρκες, σαν είδα τα μάτια σου.Μηδένισα όλα μου τα πάθη και ξεκίνησα από την αρχή μ’ εκείνο το βλέμμα..
Υποσχέθηκες να με πας στον παράδεισο και στην κόλαση μαζί..
Το έκανες πράξη όταν μου χαμογέλασες..
Το έκανες πράξη, όταν κατέβασες το βλέμμα και χαθήκαμε..
Ξέρεις η κόλαση από τον παράδεισο είναι μία λάθος αγάπη δρόμος..
Ξέρεις τον παράδεισο μου τον έδειξες με το καλημέρα..
Την κόλαση όμως, μου την προσέφερες με το καληνύχτα και άντε να κοιμηθώ τώρα..
