Την Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015 η δημοσιόγραφος Βίκυ Καλοφωτιά μέσα από την δική της οπτική γωνία σχολιάζει ” Της ζωής τα παράξενα παιχνίδια ”.

http://cultureloversgr.blogspot.gr/2015/02/blog-post_1.html?spref=fb

Κυριακή, 1 Φεβρουαρίου 2015

Φουλ της…καρδιάς στης “ζωής τα παράξενα παιχνίδια”!

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά
 

Το χιόνι πέφτει έξω απαλά κάνοντας τις χιονονιφάδες να στροβιλίζονται και να παρασύρονται σε έναν χορό που σε μαγεύει λίγο πριν ακουμπήσουν τη λευκή τους ύπαρξη στη γη. Την ίδια στιγμή εσύ κάθεσαι μπροστά στο τζάκι παρατηρώντας τις φλόγες από το ξύλο που καίγεται, να παίρνουν ανθρώπινες μορφές. Μια από αυτές σου απλώνει το χέρι και σε αγκαλιάζει ψιθυρίζοντάς σου γλυκά στο αυτί λόγια ψυχής για έρωτες περασμένους, συναισθήματα που άντεξαν στο χρόνο και ζωγράφισαν τις πιο αληθινές ιστορίες αγάπης οι οποίες άλλαξαν για πάντα τη ροή του κόσμου.

Πίνοντας κόκκινο γλυκό κρασί κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι, θυμάσαι, νοσταλγείς. Δάκρυα αναβλύζουν από τα μάτια κι εσύ πασχίζεις να μην τα αφήσεις να διανύσουν την απόσταση από την υγρή τους φυλακή στα αναψοκοκκινισμένα σου μάγουλα. Και τότε σου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του κυρίου Φράντσε που ζωντανεύει μέσα από την αφήγηση του Ροντρίγκο Παλάσιο στις σελίδες του βιβλίου του Χρήστου Τούβε, “Της ζωής τα παράξενα παιχνίδια”.

“Οι άνθρωποι που δεν κλαίνε, είναι μέσα τους γεμάτοι δάκρυα. Στη ζωή μας όμως όταν έρχεται το δάκρυ το καλωσορίζουμε…δεν του γυρνάμε την πλάτη. Γιατί αν δεν το

καλωσορίσεις δεν θα το κατανοήσεις”, έλεγε ο σοφός αυτός “χάρτινος” γέροντας. Αφήνεις λοιπόν το δάκρυ να κυλήσει για να μπορέσεις ενώνοντας το καθένα από αυτά να φτιάξεις μια υδάτινη γέφυρα που θα σε οδηγήσει στον αληθινό σου εαυτό που τον γνωρίζεις από την αρχή.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει πιο ζωηρά, πιο δυνατά, πιο έντονα. “Αυτός που ζει έντονα, ζει δύο φορές, Ροντρίγκο…”. Γι’αυτό ας ζήσω σαν να είναι η τελευταία μου μέρα πάνω στη γη, προσθέτεις εσύ. Και είναι τόσα πολλά αυτά που θέλεις ακόμη να ζήσεις, που πάνω στην ανυπομονησία σου ξεχνάς το πολυτιμότερο όλων. Να παίρνεις ανάσα για να “διαφέρεις από ένα κέρινο ομοίωμα”. Να παίρνεις ανάσα για να ζεις. Ζωή χωρίς ανάσα είναι ζωή χωρίς χρώμα, ζωή χωρίς ήχο, ζωή χωρίς ζωή.

Έξω πέφτουν ακόμη χιονονιφάδες. Η νύχτα κυλάει αργά απόψε σαν να έχει συνωμοτήσει μυστικά με τα αστέρια και τη Σελήνη να καθυστερήσουν το ξημέρωμα, για να μπορέσεις να γευτείς με όλη σου την καρδιά την αρχή μιας νέας εποχής στη ζωή σου. Μια αυγή που σε βρίσκει διαφορετικό από τις προηγούμενες. Γιατί πλέον ξέρεις και δε φοβάσαι. Γνωρίζεις ότι “ξεκινώντας μια περιπέτεια δεν επιστρέφεις ποτέ ο ίδιος”. Σου το λέει το μέσα σου ότι τολμώντας μπορεί και να μην ανέβεις στο βάθρο του νικητή, σίγουρα όμως θα βροντοφωνάξεις αυτό που κρύβεται στην ψυχή σου.

Κι αν κάπου στα μισά της διαδρομής λυγίσεις και χάσεις το θάρρος σου, συνέχισε, προχώρα, τρέξε να βρεις την αγάπη, μην τυχόν περάσει από δίπλα σου και εσύ κοιτάζεις αλλού. “Αγάπη νιώσε. Αγάπη δώσε και Αγάπη γίνε”. Μόνο αν καλωσορίσεις την αγάπη στη ζωή σου, θα τροφοδοτήσεις την καρδιά με τόλμη και δύναμη για να κυνηγήσεις το όνειρο που κάποτε άφησες στη μέση και σε περιμένει να του δώσεις ξανά το “φιλί της ζωής”.

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του βιβλίου που είναι γραμμένο “από καρδιάς”, βάζεις τις λέξεις σε τάξη και διαπιστώνεις ότι το ταξίδι που ξεκίνησες με προορισμό τον εαυτό σου, σου φανερώνει σιγά-σιγά όλα τα μικρά θαύματα που είναι κρυμμένα σε κάθε στροφή της διαδρομής. Λέξεις που σε μαθαίνουν να περπατάς χωρίς “δεκανίκια” και να γεύεσαι στο έπακρο κάθε πολύτιμη στιγμή της ζωής. Μη σε νοιάζει αν οι στιγμές αυτές σου δίνουν αρχικά την εντύπωση ότι είναι μικρές και δεν αξίζουν να τις “αποθηκεύσεις στα αμπάρια της ψυχής”. Μη βιαστείς να τις προσπεράσεις. Πρόκειται για εκείνες τις μικρές σπίθες, που είναι ακατέργαστα διαμάντια και όπως έλεγε και ο παππούς Φράντσε στην αλάνα της γειτονιάς του Ροντρίγκο, “από τα μικρά οδηγούμαστε στα μεγάλα”.

Και πού είσαι, ένα ακόμη μην ξεχνάς! Και μην το ξεχνάς, για τον εξής λόγο: Γιατί αν φτάσεις

στο τέλος της διαδρομής και διαπιστώσεις ότι δεν είναι δίπλα σου, επειδή ήσουν πολύ απασχολημένος για να τους αφιερώσεις την προσοχή σου, τότε θα είναι αργά να ακολουθήσεις τα “ψίχουλα” που άφησες στο δρόμο για να τους ξαναβρείς. Είναι οι “άνθρωποι καρδιάς”, που “δίνουν χωρίς να ζητούν, που ξέρουν από αγάπες και αντί για μυστικά τους μαρτυρούν πράξεις”.

Είναι εκείνοι που αποδεικνύουν ότι “υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που λάμπουν στα σκοτάδια της κάθε δύσκολης εποχής”. Αν δεν έχεις αυτούς, δεν έχεις τίποτα. Αν δεν δίνεις σε τέτοιους ανθρώπους καλύτερα να μη δώσεις καθόλου. Δώσε και χαμογέλα. Χαμογέλα γιατί το ήθελες πολύ και τους συνάντησες. Γιατί το πίστεψες και σου δόθηκε απλόχερα. Γιατί έπαψες να φοβάσαι και η ζωή σε αντάμειψε. Γιατί βρήκες επιτέλους το δρόμο σου.

Έξω από το παράθυρο φαίνεται η πρώτη ηλιαχτίδα της καινούριας ημέρας. Της ημέρας που θα αρχίσεις να ζεις λέγοντας αλήθειες κι ας πονάνε, παίρνοντας ρίσκα κι ας πληγωθείς, αγαπώντας χωρίς να σκέφτεσαι το αύριο που είναι μια μόλις ημέρα μακριά.

Κι αν αναρωτιέσαι ακόμη ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σου, απλά άκουσε την καρδιά σου. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό, γιατί γνωρίζει για εσένα πριν από εσένα, γιατί “ακούει”, όταν εσύ επιμένεις να κλείνεις τα αυτιά και γιατί “βλέπει”, όταν τα δικά σου μάτια χάνουν το δρόμο τους. Έχει τόλμη η καρδιά. Και θάρρος. Και αντοχή.

“Να την ακούς την καρδιά…το λέει η καρδιά της”.

…γιατί τελικά όλα με την καρδιά γίνονται…

*Για να επικοινωνήσετε με το συγγραφέα του βιβλίου “Της ζωής τα παράξενα παιχνίδια”, Χρήστο Τούβε, απευθυνθείτε στις εξής ηλεκτρονικές διευθύνσεις: touve30@gmail.com, Fb: Xristos Touve