Εκείνες τις στιγμές που φάνηκε αδύνατο, εσύ το μπόρεσες.
Εκείνες τις βροχές που στάθηκες χωρίς ομπρέλα ήταν να γίνεις μούσκεμα, μα τελικά δεν βράχηκες.
Εκείνες τις άφθαρτες κι’ ανήμπορες, ξεχασμένες στο χρόνο αναμνήσεις που φοβήθηκες να κοιτάξεις στα μάτια, εσύ τις κοίταξες.
Κι εκείνα τα λουλούδια που είχαν τόσα αγκάθια πάνω τους…δεν θ’ άπλωνες το χέρι να τα πιάσεις…μην τρυπηθείς…
όμως τελικά μύρισες το μίσχο.

Κι έτσι απο πάντα ήξερες να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Το κουράγιο έψαχνες, κοιτούσες δεξιά-αριστερά…κοιτούσες γύρω-γύρω να πιαστείς από ένα χέρι ώστε να δαμάσεις το φόβο και το άγχος…να πεταλώσεις το άλογο και να τρέξεις να το βρεις σε ιστορίες, παραμύθια και μέρη που δεν είχες ξαναδει ποτέ σου.
Όμως το κουράγιο δεν ήταν ποτέ κάπου ξέχωρα από σένα. Ήταν μέσα σου. Ήσουν εσύ το κουράγιο. Γιατί η αλήθεια είναι, πως το κουράγιο, το αναζητάμε συνήθως όταν είμαστε μόνοι και μοιάζει να λιγοστεύει σε τέτοιες στιγμές…κι εκεί πρέπει ν’ ανάψεις το φως στα σκοτάδια σου, για να γίνει ο κόσμος το σπιτικό που θέλεις να ζήσεις..