Σήμερα είμαι ο Χρήστος, είμαι ο Γιώργος… είμαι η Φωτεινή… είμαι παππούς.. είμαι γιαγιά… είμαι γιος… είμαι πατέρας… είμαι κόρη… είμαι αυτός που είναι κλεισμένος μέσα στο σπίτι εδώ και 11 μέρες… και μπορεί να μη σου μιλώ…μπορεί να έχω ξεχάσει πως είναι το χαμόγελο των ματιών σου… αλλά θ’ ανταμώσουμε σύντομα…μόλις τελείωσει όλο αυτό… να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος… μαζί το περνάμε κι ας μην αγγίζουν τα δάχτυλα μου τα δικά σου… ας μη γελάμε στο ίδιο τραπέζι.. μαζί το περνάμε…

‘’ Πήγε μία γυναίκα στο Βούδα…
– Θέλω να πεθάνω, έχασα το γιο μου πρόσφατα και τίποτα δεν με παρηγορεί. Σε παρακαλώ ή δώσε μου κάτι να μη νιώθω ή άσε να πεθάνω μαζί του…
– Υπάρχει λύση.
– Αλήθεια; Θα κάνω ό,τι μου πεις…
– Θ’ αναζητήσεις ένα σπιτικό κρασί που να έχει φτιάξει μία οικογένεια που να μην έχει χάσει παιδί ή γονιό… Όταν μου φέρεις αυτό το σπιτικό κρασί θα σου πω τη λύση…

Η γυναίκα χτυπάει κάθε πόρτα που βρίσκει μπροστά της… και κάθε φορά η ίδια απάντηση… Κάθε οικογένεια έχει χάσει ένα μέλος της…
Πηγαίνει στο Βούδα, 3 μέρες μετά και του λέει :

– Κατάλαβα….
– Χαίρομαι που κατάλαβες γιατί κάθε οικογένεια έχει χάσει ένα δικό της άνθρωπο…
Δεν είσαι μόνη στον πόνο… ‘’

Δεν είσαστε μόνοι… είμαστε όλοι μαζί… όλοι περνάμε το άγχος ότι δεν μπορούμε να βγούμε έξω ελεύθερα… ότι μας τελειώνει η ενέργεια … ότι ζούμε τη μέρα της μαρμότα… όμως αν κοιτάξεις από το παράθυρο θα δεις εμένα που στέκω απέναντι… στέκω δίπλα σου… ζω στη δίπλα γειτονιά και σηκώνω το ίδιο βάρος με σένα… και δεν χρειάζεται ν΄ ανησυχείς μόνος σου γιατί ξέρω πως νιώθεις… αν θέλεις κάθησε και γράψε αυτά που αισθάνεσαι όπως κάνω κι εγώ τώρα… ξέρεις τι σκέφτομαι;

Άκουγα από τους παππούδες μου για τις ιστορίες πολέμου, για τα δύσκολα χρόνια, για την απαγόρευση κυκλοφορίας και μου φαινόταν όλα ιστορίες επιστημονικής φαντασίας ή έμοιαζαν με κάποια ταινία που ετοιμαζόταν να προβληθεί στον κινηματογράφο… Τελικά η ιστορία έκανε κύκλο μ’ ένα διαφορετικό τρόπο και βιώνω κι εγώ για πρώτη φορά στο πετσί μου τα λόγια τους… καταλαβαίνω έστω και λίγο πως ένιωθαν… εν πάση περιπτώσει νιώθω μέρος της ιστορίας … νιώθω ότι αποτελώ σημείο αναφοράς για τους μελλοντικούς νέους που θ΄ ακούνε για το κορονοϊό και θα τους φαίνεται απλά μία παλιά ιστορία… εγώ όμως αποτελώ μέρος της και μένω σπίτι μου για να δώσω λύση(με τον τρόπο που μου επιτρέπεται) σε αυτόν τον αλήτη εχθρό που τσακίζει τους παππούδες μας και που ρημάζει τη ψυχολογία μου… δίνει στο φόβο μου ορμή και προσπαθεί να με κάνει να πιστεύω πως η γαβάθα του πιάτου μου δεν θα έχει πάτο…
Κι όμως θα έχει… γιατί όλοι μαζί το περνάμε και όλοι μαζί προσπαθούμε για τους συμπολίτες μας… για να μείνουν όρθιοι και να τους ανταμώσουμε και πάλι σύντομα στο δρόμο…
Καμία ευτυχία δεν γράφτηκε χωρίς να έχει κατανοηθεί η δυστυχία… καμία ιστορία δεν γράφτηκε χωρίς αγώνα… ο δικός μας αγώνας είναι ο εγκλεισμός… ας δώσουμε χρόνο ζωής στους συνανθρώπους μας και σύντομα θα έχουμε να καυχιόμαστε για μία ένδοξη νίκη έναντι στον δυσκολότερο αντίπαλο… μαζί το περνάμε και μαζί θα νικήσουμε …

σφίξε μου το χέρι … γιατί δεν είσαι μόνος στο εγκλεισμό…μαζί το περνάμε…