Ήθελα να με γνωρίσω.

Είπα είμαι μικρός, έχω χρόνο μπροστά μου.

Ήθελα να με μάθω…

Είπα δεν πειράζει, αύριο θα έχω μια ευκαιρία να συστηθώ στον εαυτό μου.

Πέρασαν στιγμές.

Προσπέρασαν ευκαιρίες.

Λάθος άνθρωποι θα πεις μου χαλούσαν τις γιορτές…μα ο λάθος άνθρωπος ήμουν εγώ…

Έφτασα στη μέση ηλικία και έσπασα στα δύο τη ζωή.

Ακόμα κι αυτό δε μου αρκούσε για να τα ζυγίσω όλα από την αρχή.

Ξανακύλισα στο βούρκο.

Ξανατράκαρα με τοίχο.

Είχα τόσο σπαταλήσει τις αξίες στο σκοτάδι…

Ήθελα να μου συστηθώ.

Δεν το τόλμησα.

Να δω τα θέλω μου, ν’ αγγίξω τις ευτυχίες μου.

Να κλάψω με τις χαρές μου.

Να λυπηθώ με τις ήτες μου.

Δεν τα τόλμησα όλα γιατί ο λάθος άνθρωπος που μπορούσα να γνωρίσω… ήμουν εγώ…

Ήθελα να ζήσω όπως το ένιωθα.

Όπως το επιθυμούσα.

Όπως το ονειρεύτηκα.

Όμως η σκέψη δεν έγινε ποτέ πράξη…

Θυμάμαι που διάβασα ένα παραμύθι όταν γέρασα και δεν είχα τη δύναμη να παραδεχτώ ότι σπατάλησα τα χρόνια μου χωρίς σκοπό.

Χωρίς νόημα.

Χωρίς ποτέ να μου δώσω την απαραίτητη προσοχή…

Στο τελείωμα του παραμυθιού έλεγε το εξής :

” Έχω κρατήσει τον ουρανό και τον ήλιο… κι ένα πρωί μου ανοίξαν την πόρτα και μου είπαν να φύγω…”

Έπρεπε να φύγω και δυστυχώς ο λάθος άνθρωπος ήμουν εγώ…