Έχουν μπερδευτεί πολύ…οι συναισθηματικές εποχές μου…

Ξυπνάω.
Πιάνω το πρόσωπό μου.
Είμαι καλά.
Κοιτάω δίπλα μου, να δω τους ανθρώπους μου.
Είναι κι αυτοί καλά.
Χαμογελώ.
Άλλη μία μέρα που θα βιώσω την αίσθηση της δημιουργίας…(σκέφτομαι)
ΟΙ λέξεις μου ξεχύνονται σα χείμαρρος ώστε να γραπωθούν σε κάποιο χαρτί…
Ανοίγω τηλεόραση…
Διαβάζω εφημερίδα.
Μαθαίνω τα νέα.
Ακούω ραδιόφωνο.
Θέλω να έχω άποψη.
Σφαιρική για τα τεκταινόμενα.
Κλείνω τα πάντα και κλείνω και την πόρτα του δωματίου.
Άνθρωποι πεθαίνουν.
Άνθρωποι αρρωσταίνουν.
Άνθρωποι απομακρύνονται.
Οι μέρες κυλούν.
Οι ώρες κοιμούνται στον καναπέ μαζί μου και σιγοβράζουν τα νιάτα μου σα να θέλουν να υπολειτουργήσω.
Πιάνω το πρόσωπο μου.
Είμαι καλά.
Κοιτάω δίπλα μου, να δω τους ανθρώπους μου.
Είναι και αυτοί καλά.
Δε χαμογελώ.
Γιατί έξω από εδώ, χάνεται η μάχη της ζωής.
Χάνεται ο συνάνθρωπός μου και δεν μπορώ να του πιάσω το χέρι, γιατί αυτό δεν επιτρέπεται…
Είμαι καλά;
Ξύπνησα καλά, συνέχισα καλά και καλά δεν είμαι…

Τέτοια κατάρα που χρειάστηκε να κουβουλάμε για σταυρό, ποιός είναι καλά;
Έχουν μπερδευτεί πολύ…οι συναισθηματικές εποχές μου… και το κακό είναι…
ότι αργεί η άνοιξη…