Κάθε που δύει ο ήλιος γίνεται ένα μικρό θαύμα.
Ξεδιπλώνονται όλα τ’ απόκρυφα και βιάζονται να ξεπηδήσουν.
Έρωτες και πάθη.
Σωστά και λάθη.
Ζωή μισή που άφησες για το καλό των άλλων..και τώρα που πέρασε ο καιρός την θέλεις πίσω, γιατί δεν αντέχεις άλλο να παρατηρείς τις δύσεις..των ανθρώπων, των στιγμών και του χρόνου σου.
Το θεωρείς θαύμα που μπόρεσες να το νιώσεις και έτσι αμήχανα κοιτιέσαι στον καθρέφτη και δεν μοιρολογείς. Σταμάτησες να μοιρολογείς και προσπαθείς για το καλό σου. Είσαι μάνα. Είσαι γιος. Είσαι κόρη . Όμως είσαι και αυτόνομη προσωπικότητα πάναθεμά σε. Μην το απαρνηθείς γιατί ο χρόνος κυλά τόσο απειλητικά και οι άλλες δύσεις που θα έρθουν, θέλω να σε βρούνε κάτω από το φως της ευτυχίας..κάτω από την ανατολή του ξυπνήματος, μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη…κάτω από την ανατριχίλα ενός αγγίγματος που λαχταρούσες τόσο..όπως λαχταρούν η θάλασσα και τα βουνά κάθε βράδυ, τον ήλιο να δύσει μέσα τους..έτσι να δύουν οι μέρες σου και να νιώθεις αυτό το μικρό αδιόρατο θαύμα..