Είναι ωραίο να ανήκεις κάπου.

Κάπου πραγματικά.

Έχω συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να έχεις χρόνια κάποιους φίλους, όμως στην πορεία των ετών δεν ταιριάζεις. Δεν είναι όλοι άνθρωποι για το πέταγμα. Άλλοι συμβιβάζονται με μικρά βήματα.

Εγώ όμως γεννήθηκα ελεύθερος και θέλω να πετώ. Έτσι λοιπόν βρήκα που ανήκω. Ανήκω σε κείνους τους ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν, να χαρίζουν στιγμές και να έχουν ουσία στη καθημερινότητα τους.

Δεν θέλω άλλα ”όχι” και άλλα ”μη”, λες και ο άνθρωπος πρέπει να μπαίνει πάντα σε δεύτερη μοίρα από τις υποχρεώσεις και από τις δουλειές.

Θέλω να ανήκω κάπου. Να έχω φίλους που να πίνω καφέ, να μοιραζόμαστε το γέλιο και την πίκρα. Να μοιραζόμαστε τη ζάχαρη και την κανέλλα. Να μοιραζόμαστε ταξίδια και τις εμπειρίες. Να μοιραζόμαστε τον κόσμο, γιατί γι’ αυτό είναι οι φίλοι. Να είναι μαζί. Ακόμα και αν υπάρχουν σύντροφοι, σύζυγοι δεν πρέπει να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Είναι η οικογένεια μας. Η οικογένεια που επιλέξαμε. Και εγώ το ψωμί μου θέλω να το μοιράζομαι συνέχεια με δαύτους. Όχι οπότε μπορούν και όσο αντέχουν, γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν κάνουν για το πέταγμα μου..

Δεν έχει σημασία αν γνωρίζεις κάποιον φίλο για χρόνια. Μπορεί στην πορεία να μη τον νιώθεις τόσο κοντά σου όσο κάποιους ανθρώπους που σου είπαν :  Πάμε.. και το ταξίδι ξεκίνησε ..