Η ψυχική ηρεμία που νιώθω και που προσπαθώ ν’ αποκτήσω μεταφράζεται και μεταμορφώνεται σε πολλές στιγμές της καθημερινότητας μου.
Κρατώ ένα δροσερό μαξιλάρι μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Αναπνέω βουνίσιο αέρα, ανάμεσα από δέντρα και φωνάζω σα παιδί ένα μυστικό που δεν μπορώ να το πω αλλού.
Ξεχνιέμαι όταν οδηγώ με μουσική. Νομίζω ότι βρίσκομαι στο παρελθόν αλλά όπως έχω γίνει και όχι όπως ήμουν. Βελτιώνω την έκδοση μου και την πηγαινοφέρνω στη μηχανή του χρόνου. Βρίσκω τον τρόπο να διορθώσω πολλά. Το κυριότερο; Εμένα.
Ανάβω κεριά το βράδυ για να ντύσω τη νύχτα με ατμόσφαιρα ώστε να μυρίζει ερωτικό στοιχείο από χιλιόμετρα.
Κρατώ την αναπνοή μου μέσα στο νερό και μετράω πόσες φορές που κόπηκε η ανάσα στη ζωή..από χαρά και από ένταση.
Γεμίζω τον καμβά. Δεν ξέρω να ζωγραφίζω όμως επιλέγω πάντα να φτιάχνω το ίδιο πράγμα.
Ένα μπλε χρώμα που συμβολίζει την ελευθερία που νιώθω. Την ψυχική ηρεμία που βιώνω.
Από κάτω βάζω τ’ αρχικά μου. Όχι, δεν είμαι σπουδαίος. Δεν είμαι καν ζωγράφος. Είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί, ώστε να μην ψάχνει δικαιολογίες όταν γεράσει. Θέλω όταν γεράσει να ζαρώσει το μαζεμένο του κορμί σε μία ψάθινη καρέκλα και να πει : ” Τουλάχιστον εγώ προσπάθησα ..” Αν η ζωή δεν με δικαίωσε αυτό δεν ήταν δικό μου θέμα. Εγώ προσπάθησα και ο καμβάς με τ’ αρχικά μου στον τοίχο μαρτυράει πόσο πολύ το ήθελα ..